A cube-shaped house with opaque black walls and a red gable roof at the end of a narrow alley. A steep staircase led to the entrance of the house and Gabriel was climbing it with silent steps.
When he reached the door, he opened it with a special metal tool and entered the semi-dark space of there. The heavy scent of incense was mixed with the smell of blood and Gabriel had to cover his mouth and nose to avoid suffocation.
He continued on his way and crossed a corridor until he reached the hall, where Nathaniel was sitting alone on the couch. Gabriel turned his head around and Nathaniel smiled.
"You're welcome. I've been waiting for you. Because of you, I didn't invite anyone here tonight."
Gabriel said in a sarcastic tone.
"You did me a favor."
And he took out his dagger and pointed it at him. Nathaniel beckoned to the sofa facing him and invited Gabriel to sit.
"Don't rush. You have plenty of time to sink that into my heart."
"I'd rather take the chance and finish you now."
Nathaniel took his hand towards the dim candlesticks that were around the hall and ignited them, and the room suddenly became bright and Nathaniel's perfect face was revealed to Gabriel. Gabriel's heart sank in his chest and his hand loosened around the dagger.
"Sit down and talk to me, Gabriel. This is what I've always imagined. You and I, sitting across from each other, telling each other our deepest secrets. I'm sure you want to free yourself from their burden like me."
Gabriel sat down on the couch watching Nathaniel and decided to do what he wanted. He told himself that he would talk to him, stir up his feelings, and that moment would be the most appropriate time to attack this vampire.
Nathaniel took the goblet full of blood that was on the table in front of him and drank some of it and started talking.
"The intense desire, so intense that it burns every cell in your body and you coil up like a snake thinking of only one thing, sinking your teeth into those soft necks and drinking their delicious blood. You feel how their warm body full of life gradually cools down in your arms and their life is transferred to your body and thus you become one with them."
He smiled with satisfaction and continued:
"Isn't it beautiful?"
"You rob them of the opportunity to live, the blessing of being, breathing the joyful air, watching the wonders of this world and understanding each and every one of them and carving them into their being. There is nothing beautiful in your evil act."
"And what will it profit them to be alive and live? Yeah, they will breathe and watch and understand, and give to their memory what they have seen and touched with their being, to review it again. But those things are not only beauty, in fact, beauty is only a small part of it. In the memories of these mortal creatures lies the ugliness and disgust, lies, hypocrisy, envy and greed that are in their hearts and in the hearts of those around them. When I drink their blood, I feel each and every one of them."
"Even if the share of ugliness is more than beauty, the influence of beauty is enough to motivate people to continue their lives."
"No, Gabriel. What keeps them alive is their instinct, what makes them a vile creature, ready to be crushed like a worm under the load of ugliness to breathe a moment longer."
"They are vulnerable flowers that are sometimes crushed under the feet of ugliness, but they rise again to enjoy the sunshine, the breeze, and the raindrops."
"But the same sunshine will burn them one day, the wind will turn into a storm and the rain will turn into a flood, and they will pull their roots out of the soil."
"Yes, it will happen as you say. But this is the cycle of life and death, it is a part of nature and it is not a good excuse for your evil deeds, for taking human lives from them before the deadline and turning them from a being full of passion and desire to life into a piece of lifeless meat."
Nathaniel remained silent for a moment and stared at an unknown point, then said:
"Yes, you are right. I kill them for only one reason and that is my insatiable thirst for their life substance, for their warm blood. I am the feet of the ugliness that crush these flowers and take the life out of them to be alive."
And fixed his eyes on Gabriel and continued:
"And that's why you have to kill me."
Not expecting the discussion to end there, Gabriel's color drained from his face and his heart rate increased.
"But you haven't heard the secret of my heart yet."
Nathaniel smiled sadly and tears gathered in his eyes.
"I have not heard, but I have felt and I must tell you that your fascination for me keeps me awake for hours in the coffin, and even when I fall asleep, I see you in my dreams."
Gabriel felt that his heart was about to rise up in his throat and fly out of his mouth. He forgot all about plunging his dagger into Nathaniel's heart and placed the dagger on the arm of the sofa and removed the cloth from his mouth and nose and got up and went to the couch and sat next to Nathaniel.
"What do I do in your dreams?"
"You hug me and tell me I'm more than a monster."
Gabriel's eyes filled with tears and he reached out and took Nathaniel's hands.
"And what if you really are?"
"You see that in me?"
"Yes, Nathaniel, I see. I see in you a longing for beauty, for the dew on green leaves shining in the moonlight, and the sweet scent of red roses in the garden, and the beating of human hearts. When they are in your arms and you make their hearts stop beating, something inside you breaks. That thing is your human soul."
Tears flowed from Nathaniel's eyes to his cheeks.
"Yes, Gabriel, yes. This is what happens."
Gabriel raised his hand and placed it on one side of Nathaniel's face.
"You can live differently. I know how hard it will be, but I'm sure you can."
"Do you really think I can handle it?"
"Yes, Nathaniel, your passion for beauty and my love will see you through this path."
Nathaniel smiled and took Gabriel's hand that was on his face and placed it on his lips and kissed it.
"Thank you from the bottom of my heart, my dear Gabriel. You have killed the old me and now a new me has been born."
Gabriel
Nathaniel
افسون شده توسط یک خون آشام: قسمت آخر
خانه ای مکعب شکل با دیوارهای سیاه مات و یک سقف شیروانی سرخ در انتهای یک کوچه ی باریک. راه پله ای با شیب تند به ورودی خانه منتهی می شد و گابریل داشت با قدم هایی بی صدا از آن بالا می رفت.
وقتی به در رسید، آن را با یک ابزار فلزی مخصوص باز کرد و وارد فضای نیمه تاریک آن جا شد. رایحه ی سینگین عود با بوی خون ترکیب شده بود و گابریل مجبور شد دهان و بینی اش را بپوشاند تا دچار خفگی نشود.
او به راهش ادامه داد و از یک راهرو عبور کرد تا به هال رسید، جایی که ناتانیل تنها روی کاناپه نشسته بود. گابریل سرش را به اطراف چرخاند و ناتانیل لبخند زد.
"خوش آمدی. منتظرت بودم. به خاطر تو امشب کسی را به این جا دعوت نکردم."
گابریل با لحنی کنایه آمیز گفت:
"لطف کردی."
و خنجرش را درآورد و به سمت او گرفت. ناتانیل به مبلی که رو به رویش بود اشاره کرد و گابریل را به نشستن دعوت کرد.
"عجله نکن. برای فرو کردن آن در قلبم وقت زیادی داری."
"ترجیح می دهم فرصت را غنیمت بشمارم و همین حالا کارت را تمام کنم."
ناتانیل دستش را به سمت شمعدان های کم سویی که دور تا دور هال بودند، گرفت و آن ها را شعله ور کرد و فضای اتاق ناگهان روشن و چهره ی بی نقص ناتانیل در برابر دیدگان گابریل آشکار شد. قلب گابریل در سینه اش فرو ریخت و دستش دور خنجر شل شد.
"بنشین و با من حرف بزن، گابریل. این چیزیست که همیشه در ذهنم تصورش می کردم. من و تو که رو به روی یکدیگر نشسته ایم و عمیق ترین رازهایمان را به هم می گوییم. مطمئنم تو نیز مثل من می خواهی خودت را از سنگینی آن ها خلاص کنی."
گابریل در حالی که ناتانیل را زیر نظر داشت، روی مبل نشست و تصمیم گرفت کاری که او می خواست را انجام دهد. با خودش می گفت مشغول حرف زدن با او می شود، احساسات او را به غلیان می آورد و آن لحظه مناسب ترین وقت برای حمله به این خون آشام خواهد بود.
ناتانیل جام پر از خونی که مقابلش روی میز بود را برداشت و مقداری از آن را نوشید و شروع کرد به حرف زدن.
"اشتیاق شدید، آن قدر شدید که تک تک سلول های جسمت را می سوزاند و تو مثل یک مار در خود می پیچی و فقط به یک چیز فکر می کنی، فرو کردن دندان هایت در آن گردن های نرم و نوشیدن خون لذیذشان. حس می کنی که چه طور بدن گرم و سرشار از زندگی شان کم کم در آغوشت سرد و زندگی شان به جسم خودت منتقل می شود و این گونه با آن ها یکی می شوی."
لبخند رضایتمندی زد و ادامه داد:
"زیبا نیست؟"
"تو فرصت زیستن را از آن ها می ربایی، نعمت وجود داشتن، تنفس هوای فرح بخش، تماشای شگفتی های این دنیا و درک تک تک آن ها و حک کردنشان در وجودشان. هیچ چیز زیبایی در عمل پلید تو نیست."
"و زنده ماندن و زندگی کردن چه سودی برای آن ها خواهد داشت؟ بله، نفس خواهند کشید و تماشا و درک خواهند کرد و چیزهایی که دیده اند و با وجودشان لمس کرده اند را به حافظه شان می سپارند تا دوباره آن را مرور کنند. ولی آن چیزها فقط زیبایی نیستند، در واقع زیبایی فقط بخش کمی از آن را تشکیل می دهد. در خاطرات این موجودات فانی دریایی از زشتی و کراهت نهفته، دروغ، ریا، حسادت و طمع که هم در قلب خودشان و هم در قلب اطرافیانشان لانه کرده. وقتی خونشان را می نوشم، تک تک این ها را حس می کنم."
"حتی اگر سهم زشتی ها بیشتر از زیبایی ها باشد، تاثیر زیبایی ها آن قدر هست که به انسان ها انگیزه بدهد که به حیاتشان ادامه دهند."
"نه، گابریل. آن چیزی که باعث می شود به حیاتشان ادامه دهند، غریزه شان است، چیزی که آن ها را به یک موجود پست تبدیل می کند و باعث می شود حتی برای یک لحظه بیشتر نفس کشیدن حاضر باشند مثل یک کرم زیر بار زشتی ها له شوند."
"آن ها گل هایی آسیب پذیر هستند که گاه و بی گاه زیر پاهای زشتی ها له می شوند، ولی دوباره کمر راست می کنند تا ازدرخشش آفتاب و وزش نسیم و قطرات باران لذت ببرند."
"ولی همین درخشش آفتاب روزی آن ها را خواهد سوزاند، نسیم به طوفان و باران به سیل تبدیل خواهد شد و ریشه های آن ها را از دل خاک بیرون خواهد کشید."
"بله، همین طور خواهد شد که تو می گویی. ولی این چرخه ی زندگی و مرگ است، بخشی از طبیعت و بهانه ی خوبی برای اعمال پلید تو نیست، که جان انسان ها را زودتر از موعد از آن ها بستانی و آن ها را از یک موجود سرشار از شور و میل به حیات تبدیل به یک تکه گوشت بی جان کنی."
ناتانیل لحظاتی ساکت ماند و به نقطه ای نامعلوم خیره شد، بعد گفت:
"بله، حق با توست. من فقط به یک دلیل آن ها را می کشم و آن عطش سیری ناپذیرم به ماده ی حیاتشان است، به خون گرمشان. من همان پاهای زشتی ها هستم که این گل ها را له می کنم و زندگی را از آن ها می گیرم تا خودم زنده بمانم."
و چشمانش را به گابریل دوخت و ادامه داد:
"و به همین دلیل تو باید من را بکشی."
گابریل که انتظار نداشت بحث به این جا ختم شود، رنگ از صورتش پرید و ضربان قلبش افزایش یافت.
"ولی تو هنوز راز دل مرا نشنیده ای."
ناتانیل لبخند غم باری زد و اشک در چشمانش جمع شد.
"نشنیده ام، ولی حس کرده ام و باید به تو بگویم که شیفتگی ات نسبت به من ساعت ها مرا در تابوت بیدار نگه می دارد و حتی وقتی به خواب می روم، تو را در رویاهایم می بینم."
گابریل حس کرد همین حالاست که قلبش از گلویش بالا بیاید و از دهانش به بیرون پرت شود. او همه چیز را درباره ی فرو کردن خنجرش در قلب ناتانیل فراموش کرد و خنجر را روی دسته ی مبل گذاشت و پارچه را از روی دهان و بینی اش برداشت و از جایش بلند شد و به سمت کاناپه رفت و کنار ناتانیل نشست.
"من در رویاهایت چه می کنم؟"
"مرا در آغوش می گیری و می گویی که من چیزی بیشتر از یک هیولا هستم."
چشمان گابریل پر از اشک شد و دستانش را جلو آورد و دستان ناتانیل را گرفت.
"و اگر واقعا این طور باشد، چه؟"
"تو این را در وجود من می بینی؟"
"بله، ناتانیل، می بینم. در وجود تو اشتیاق به زیبایی را می بینم، به درخشش شبنم های روی برگ های سبز زیر نور ماه و رایحه ی دل انگیز رزهای سرخ در باغ و تپش قلب انسان ها. وقتی آن ها در آغوشت هستند و تو باعث می شوی قلب آن ها از تپش بایستد، چیزی درون تو می شکند. آن چیز روح انسانی توست."
اشک از چشم های ناتانیل روی گونه هایش سرازیر شد.
"بله، گابریل، بله. این اتفاقیست که می افتد."
گابریل دستش را بالا آورد و آن را روی یک طرف صورت ناتانیل گذاشت.
"تو می توانی طور دیگری زندگی کنی. می دانم چه قدر سخت خواهد بود، ولی مطمئنم که می توانی."
"واقعا فکر می کنی از عهده اش برخواهم آمد؟"
"بله، ناتانیل، اشتیاقت به زیبایی ها و عشق من تو را در این مسیر کامیاب خواهد کرد."
ناتانیل لبخند زد و دست گابریل را که روی صورتش بود، در دستش گرفت و آن را روی لب هایش گذاشت و بوسید.
"از اعماق قلبم از تو سپاسگزارم، گابریل عزیزم. تو من قدیمی را کشتی و حالا یک من جدید متولد شده است."