5 lat później, bank mem kontratakuje. Moją poprzednią historię z Santander Bank Polska znajdziecie tutaj i w ramach jakiejś perwersyjnej archeologii hajwowej odsyłam was do tamtego wpisu.
Ta historia zaczyna się od tego, że przygotowując się do złożenia pitów (liczba mnoga użyta z pełną premedytacją) odkryłem, że byłem kiedyś klientem banku BZ WBK, który został przez Santander wchłonięty. Z tych dokumentów wynikało ponadto, że miałem tam jakieś pieniądze. Na tyle nieistotne, że zapomniałem, ale jak już sobie przypomniałem, to już nie podaruję. Wydawało mi się, że bank powinien wiedzieć, że mam u nich konto, ale to może lepiej skoro 5 lat temu udało mi się skorzystać z promocji.
W końcu udało mi się trafić do otwartej placówki i pan na wejściu pyta się mnie z jaką sprawą przychodzę. Pokierował mnie do stanowiska. Po odczekaniu 20 minut w kolejce, pani poinformowała mnie, że to nie do niej, 'ona nie ma uprawnień'. Zostałem odesłany do innego stanowiska, gdzie stosunkowo szybko pokierowano mnie do kolejnego.
W trzecim, pracownik już miał uprawnienia i rzeczywiście potwierdził, że mam u nich środki. Myślę sobie fajnie, przyda się, zwłaszcza, że wykonawcy po mału zaczynają się upominać o zapłatę.
Ale nie, nie kociku. To je Santander. Żeby wypłacić środki, muszę - uwaga - założyć u nich bezpłatne konto złożyć dyspozycję przekazania środków i wtedy już mogę nimi operować.
Ale... (no jakże by inaczej) nie możemy tego zrobić bez fizycznego dowodu osobistego. Ten w komórce nie działa, bo nie da się go zeskanować do ich systemu.
Na moją uwagę, że przecież oferują założenie konta za pomocą przelewu, powiedziała, że 'a i owszem, ale wtedy nie będzie widać tamtych środków'. Proszę przyjść jutro.
Przeżyłem już kilka transofrmacji banków, czasami wynikały z tego problemy, mniejsze lub większe, ale w sumie podejście, że przejęliśmy Pana bank i zapomnieliśmy o Pana koncie, jest czymś nowym.
