Oscar sits in front of the console, turns on LEGO Fortnite and after a while we witness an architectural catastrophe and attempts to survive at the level of a city pigeon in a storm.
Sara sits down next to her, crosses her legs, and corrects Roni, who has collapsed on the pillow like a real VIP. I occupy a strategic position, i.e. comfortably reclining on the couch with coffee, ready to comment on every Oscar stumble.
Oscar lands in the world of LEGO Fortnite, looks around and does the first thing he does? Chop small trees!
–Seriously? Sara asks, raising an eyebrow. You have whole forests of oaks and pines, and you're attacking some sad sticks?
It's a strategy , Oskar defends himself.
What strategy? Will you build yourself a shelter for your hamster? – I ask.
Oskar, however, does not react to our words, but goes further. Finally, he comes across a larger tree and... He tries to smash them with a pickaxe.
Stop, stop, STOP! I shout. – Or maybe try an axe?!
Oscar, it's not Minecraft, Sara adds, rolling her eyes.
– Leave me alone, I'm playing AS I WANT! – growls Oskar and finally changes the tool.
In the meantime, the first wolf appears. Chaos and panic begin.
Okay, how do you beat him?!" – Oscar shouts when the animal pounces on him.
–Flee? – I suggest, but it's too late.
Oscar runs wildly in circles, trying to hit the wolf with a pickaxe. Sara is already crying with laughter.
It looks like you're trying to catch a chicken in the countryside! – Hollering.
In the end, Oscar manages to hit the wolf, but the animal does not look moved.
– Why doesn't he lose anything?! – moans Oskar.
Maybe he's only afraid of real guns, not gardening tools? – Suggesting.
Sara nods.
Oskar, seriously, if a wolf attacks you in real life, then what? Will you try to kill him with a rake?!
In the end, the wolf wins and Oskar returns to the starting point.
After returning to the game, Oskar decides to build a dream base.
Okay, now there's going to be an epic fortress! – Announces.
He starts to build walls, but... it sets them randomly.
– Oskar, why aren't they connected?! –Ask.
– Well, because IT'S FUN THAT WAY.
– Cool for whom?! For opponents?! Sara laughs.
Oskar does not give up. He puts a roof, but not over the entire base, but over one corner.
– So what is it now? Gazebo? –Ask.
No, it's a tactical part, Oskar explains.
– Tactical for what? Rainwater?! – adds Sara.
After a few minutes, Sara notices another problem.
–Oskar... Where is your door?!
–Yes... I haven't done yet.
–SUPER. You have an open wall, but it's cool, because the door will be later?!
Oskar does not answer, but continues to build. But when night comes, it turns out that the door would be useful after all.
Oscar runs away to the hut, thinking that he is safe. Suddenly, a zombie walks in.
– OH NO! – shouts Oskar.
Do you know how it could have been prevented? –Ask. –DOOR.
The zombie comes closer.
Take him, hit him! – Sara suggests.
Oskar pulls out... Shovel.
–Shovel?! I ask, trying not to snort with laughter.
Maybe she wants to bury it right away, Sara says, holding her stomach.
Eventually, the zombie smashes Oskar's fortress, and Oskar dies in his own home.
Sara claps slowly.
Congratulations, Oskar. Not only did your base have more holes than Swiss cheese, but the enemy took it over faster than we take over fries from McDonald's.
Roni raises her head, glances at the screen, and then goes back to sleep.
Even the dog decided that it was not worth watching, I comment.
Oskar sighs, but laughs after a while.
Okay, okay, next time I'll make a better base.
– If you put a roof OVER THE WHOLE HOUSE, it will be a success. – says Sara.
In the end, Oskar didn't last long, but we had a lot of fun commenting on his attempts to build and survive. And that there was more laughter than success? It's just an added bonus!
POLSKI:
LEGO Fortnite chaos kontrolowany
Oskar zasiada przed konsolą, włącza LEGO Fortnite i już po chwili jesteśmy świadkami architektonicznej katastrofy i prób przetrwania na poziomie gołębia miejskiego w burzy.
Sara siada obok, zakłada nogę na nogę i poprawia Roniego, który rozwalił się na poduszce jak prawdziwy VIP. Ja zajmuję strategiczną pozycję, czyli wygodnie rozparty na kanapie z kawą, gotowy, by komentować każde Oskarowe potknięcie.
Oskar ląduje w świecie LEGO Fortnite, rozgląda się i pierwsze co robi? Rąbie małe drzewka!
– Serio? – pyta Sara, unosząc brew. – Masz całe lasy dębów i sosen, a ty atakujesz jakieś smutne patyki?
– To strategia – broni się Oskar.
– Jaka strategia? Zbudujesz sobie schronienie dla chomika? – dopytuję.
Oskar jednak nie reaguje na nasze słowa, tylko idzie dalej. W końcu natrafia na większe drzewo i... próbuje je rozwalić kilofem.
– Stój, stój, STÓJ! – krzyczę. – A może spróbuj siekierą?!
– Oskar, to nie Minecraft – dodaje Sara, przewracając oczami.
– Dajcie mi spokój, gram JAK CHCĘ! – warczy Oskar i w końcu zmienia narzędzie.
W międzyczasie pojawia się pierwszy wilk. Zaczyna się chaos i panika.
– Dobra, jak go pokonać?! – krzyczy Oskar, kiedy zwierzę rzuca się na niego.
– Uciekać? – sugeruję, ale jest już za późno.
Oskar dziko biega w kółko, próbując trafić wilka kilofem. Sara już płacze ze śmiechu.
– To wygląda, jakbyś próbował złapać kurczaka na wsi! – wrzeszczy.
W końcu Oskarowi udaje się uderzyć wilka, ale zwierzak nie wygląda na poruszonego.
– Czemu on nic nie traci?! – jęczy Oskar.
– Może boi się tylko prawdziwej broni, a nie narzędzi ogrodniczych? – sugeruję.
Sara kiwa głową.
– Oskar, serio, jeśli w prawdziwym życiu zaatakuje cię wilk, to co? Będziesz próbował zabić go grabiami?!
Ostatecznie wilk wygrywa, a Oskar wraca do punktu startowego.
Po powrocie do gry Oskar postanawia zbudować bazę marzeń.
– Dobra, teraz będzie epicka forteca! – zapowiada.
Zaczyna stawiać ściany, ale... ustawia je losowo.
– Oskar, czemu one nie są połączone?! – pytam.
– No bo TAK JEST FAJNIE.
– Fajnie dla kogo?! Dla przeciwników?! – śmieje się Sara.
Oskar nie rezygnuje. Stawia dach, ale nie nad całą bazą, tylko nad jednym rogiem.
– To co to teraz? Altanka? – pytam.
– Nie, to część taktyczna – tłumaczy Oskar.
– Taktyczna do czego? Deszczówki?! – dodaje Sara.
Po kilku minutach Sara zauważa kolejny problem.
– Oskar… gdzie masz drzwi?!
– No… nie zrobiłem jeszcze.
– SUPER. Masz otwartą ścianę, ale spoko, bo drzwi będą później?!
Oskar nie odpowiada, tylko kontynuuje budowanie. Ale kiedy przychodzi noc, okazuje się, że drzwi byłyby jednak przydatne.
Oskar ucieka do chatki, myśląc, że jest bezpieczny. Nagle do środka wchodzi zombie.
– NO NIE! – krzyczy Oskar.
– Wiesz, jak można było temu zapobiec? – pytam. – DRZWIAMI.
Zombie podchodzi bliżej.
– Weź go walnij! – podpowiada Sara.
Oskar wyciąga… łopatę.
– Łopatą?! – pytam, próbując nie parsknąć śmiechem.
– Może chce go zakopać od razu – mówi Sara, trzymając się za brzuch.
Ostatecznie zombie rozwala Oskarowi jego fortecę, a Oskar ginie w swoim własnym domu.
Sara klaszcze powoli.
– Gratulacje, Oskar. Nie dość, że twoja baza miała więcej dziur niż ser szwajcarski, to jeszcze przeciwnik przejął ją szybciej niż my przejmujemy frytki z McDonald’s.
Roni podnosi głowę, zerka na ekran, po czym z powrotem układa się do spania.
– Nawet pies uznał, że nie warto tego oglądać – komentuję.
Oskar wzdycha, ale po chwili się śmieje.
– Dobra, dobra, następnym razem zrobię lepszą bazę.
– Jak postawisz dach NAD CAŁĄ CHATĄ, to już będzie sukces. – rzuca Sara.
Ostatecznie Oskar nie przetrwał długo, ale my bawiliśmy się znakomicie, komentując jego próby budowania i przetrwania. A że śmiechu było więcej niż sukcesów? To tylko dodatkowy bonus!
