Umiiyak ako ngayon ate jen habang binabasa doon sa part na kahit na may sakit siya sa paa niya eh nakayanan padin niyang nagsuot ng sapatos para lang sa kasal mo. Diyan na ako umiyak ng bongga hanggang matapos ko basahin yung blog mo at kinocomment to.

Jusko! Ang sakit sa heart. Iba talaga pagmamahal ng isang magulang.. sana kung nasaan man siya now, sana gabayan niya kayo.