Hello dear Hive users after a long break..
I have not been around for a while, I can say that it has been about 6 months. As you know, Turkey, my beloved hometown, was deeply shaken by a great earthquake on February 6. Although it seems to have affected 6 of our cities, rest assured that 81 provinces were affected by it. How could it not be, the disastrous events in the news are constantly given, it has become the only thing people talk about on the street. Even children were making the earthquake the center of the games they played and revealing that they were affected in their inner worlds.
As such, of course, this painful event left a deep wound in our soul that will not be erased for years. We lost thousands of people, injured survivors tried to continue life, even if incompletely, innocent animals were waiting to be rescued under the rubble and many other painful things...
Of course, in the aftermath of this disaster, people tried to unite as much as possible and lend a hand to those in need. Aids came from many countries both within our country and abroad. Perhaps the only good thing about this event is that it shows that humanity is not dead yet. Because seeing that there are people who don't know you, who help you without caring about your culture, your religion, your language, your race, seeing that you are not abandoned alone in this big world gives you hope to continue your life.
As one of those who lived through the earthquake, I can say that I was very much affected. I would like to briefly talk about my own experiences here because it is one of the things I will not want to forget in my future life.
On the day of the earthquake, I had come to Şanlıurfa from my hometown, in fact, not even a day had passed. I had returned because the schools were going to open, since that was my duty station, I was actually very happy with a tweet from twitter at night, the message said, "Tomorrow, schools are closed for one day due to snowfall in Şanlıurfa, Malatya, Diyarbakır and surrounding provinces. To be honest, it would have been good for me if it was a holiday because I would not be able to go to school in a very rested way because of the 17-hour bus journey that day. Since there would be no schools tomorrow, I planned to myself that I could go to bed late that night and wake up late tomorrow anyway. In the early afternoon, I had planned to have coffee with my friends because I hadn't seen them for a long time, and I was going to give them the local wheel bread I brought from our place. Therefore, I stayed awake until 3.45 a.m. I spent time on the phone with my boyfriend @incublus.
I remember falling asleep afterwards, but soon I woke up hearing the outer door of the building shaking noisily. But at first, of course, I couldn't understand that it was an earthquake. As usual, I thought that someone had forgotten their key and was forcing the door.As soon as I realized that it was an earthquake, I immediately grabbed my phone that was on the nightstand and took a squatting position on the edge of my table in the kitchen. For some reason, I always had the thought of squatting next to that table in my mind, wondering what I would do if an earthquake happened. But of course, not everything goes as we think. As someone who has never experienced an earthquake in my life, I can say that you hear the worst sound you have ever heard in your life, that horrible sound coming from the building was the kind of sound that you would want to cover your ears. It was as if there were construction machines inside the house and they were shaking the house at the same time.
The doors of the kitchen cabinets were opening and closing, the glasses and plates were shaking like crazy, the huge refrigerator in one corner of the room had come to the middle of the room. At those moments I was scared like crazy, I was constantly praying and wanting it to end, and at the same time I was still in a state of thoughts such as am I in a dream, is the apocalypse happening? I think I spent about 30 seconds in that way, but believe me, it seemed very long, when I increased my belief that the earthquake would not stop anymore, I took my phone and headed for the door, I closed the door by taking the key of the house and quickly left the building, since I was on the ground floor, I thought it was logical to leave. The earthquake, which had slowed down while I was leaving the house, continued at the same intensity as soon as I stepped outside and started again with even more intensity.
When I went out the door, I encountered the screams of people. The woman who was my next door neighbor was screaming in shock next to her children, and I learned later that she was a nervous patient and was on medication. Forgetting my own problems, I tried to calm the woman down and take them to a safe place under the building because if the building collapsed they would be underneath it and they did not know what to do with that shock.
After I took them from there, I left them in a safe place and the wife had already taken the other child out and came to them. Everyone was running around not knowing what to do, screaming and going left and right. There was also an endless rain that night, but while people, including me, were throwing ourselves out in fear, it did not even occur to us to dress warmly, and I did not even have socks on my feet, even though it was winter, imagine such a fear of life, while feeling sorry for myself, I was thankful for the slippers on my feet when I saw a man running with his baby in his arms, stepping on the cold rainwater on the ground with nothing on his feet.
While those who had a car somehow got into their cars, other people started to look for shelter, and while I was thinking about what to do, I saw my neighbors on the 5th floor getting into the car with their children. I asked them if there was a place in their car because I was in contact with them before and I was a bit hesitant. But they were so well-intentioned that they apologized to me and said that they were in their own troubles and didn't see me. Of course, I thanked them saying that this was normal.
We tried to go to a safe area in their car, and I say we tried to go to a safe area. Because the traffic was in a terrible state, all the cars were in a mess, the police were trying to intervene, at that time the news spread that the dam had cracked, which we later learned was fake news. Even though it was a lie, people became even more panicked and started to climb as high as possible. So we set off in my neighbor's car to go to their village in Halfeti. The aftershocks continued along the way and shook the car, so we didn't stop being scared for a moment. Anyway, when we somehow reached the village, the people there welcomed us, saw that I was sockless and gave me socks etc. I warmed myself by the fire that night.
No one slept until the morning and the whole village people, young and old, kept watch. In the meantime, I sent messages and calls to my family and my girlfriend saying that I was fine. No matter how much I told them, I knew they were thinking of me, but there was nothing to do, unfortunately. Somehow we made a morning there, the owners of the house had prepared breakfast, but no one was in the mood to eat, but somehow we forced ourselves to eat a little. In the meantime, we were trying to get news from my neighbor's colleague, who was a teacher like us and had 2 children. We heard that their 5-story house had collapsed and they were under the rubble. At noon we learned that they had died hugging their children. This news had almost overwhelmed the whole house with grief. Unfortunately, we could do nothing but pray for their souls.
Somehow we went home to rest, but the disaster continued. When the house started shaking again around 1:30 p.m. with the same intensity, we started to believe that this disaster would never end. Because it was never ending and we didn't know what to do. After fleeing from the houses again in fear, we went to the next village to stay in another house. We decided to stay in my neighbor's sister's house because it was a one-story house and it was easy to escape in case something happened.
We stayed there for a night, thanks to them, they were all so hospitable that they made us feel like strangers for a moment. In the morning of that night, I decided to go back to the city to join my colleagues at school and my neighbor was planning to go to the house to see if there was any damage. I entered my own house with them, even though I was scared, put my bank card and three or five clothes in a bag and quickly left the house. Because the cracks in the walls of the house were scaring me.
Just as I was leaving the house, I received a call from my friend telling me that they were going to Ankara and I could go with them to my hometown. Of course, I was very happy with this news because I wanted to get out of the unknown and go to my hometown to meet my family. I immediately set out to go to them with the bag I had bought, and before I left, I said goodbye to my neighbor and took the bread I had brought from my hometown from home and gave it to them. Actually, I had bought that bread for my friend, but the earthquake intervened and she didn't get it, so I guess that's what we call fate. After saying goodbye to them, I went to my friend and we set out to go to Ankara, but it was such a difficult road that we waited for the teams to open the road for 6 hours in the same place because the road collapsed in a place called Nurdağı.
In the meantime, since the car was constantly stopping and starting, the gas was overwhelmed and we were in danger of breaking down. It turned out that the air conditioner of the car was broken and my friend didn't know, and we spent the whole road praying not to die from the cold this time. On the way, we had to take a break due to the sudden snowfall. I don't think I had a more troubled journey until that day.
But luckily we somehow arrived in Ankara and as soon as I found the ticket for the bus to my hometown and threw myself on the seat, I fell asleep. I was so tired that I slept the whole way.
When I woke up and saw that I was in my hometown, I couldn't hold back my tears because for a while I really believed that I was going to die @incublus was very angry with me because of this thought and I apologize to him again here :)
When I came home, I hugged my family tightly and thanked them once again that I could see them, unfortunately, people cannot appreciate their loved ones while they are alive.
Here is a brief summary of what I experienced after the earthquake and its aftermath, at least 5 posts would be enough lol.I'm sorry I couldn't take photos because of the bad situations, actuallı I couldn't think of it at the time.
I don't know if it should have taken me so long to come back here, but the fact that I still feel like the house is shaking at night shows that it will take years for my psychology to recover. Of course I went through a lot of things during this process but now I will move on and share only the good things here. I am also glad that I am back in the Hive family again and that I am relieved by pouring my heart out. I hope I will continue both my life and Hive better than before.
Take care of yourself for now, remember there is nothing more important than you, BE HAPPY!
TR
Uzun bir aradan sonra merhaba sevgili Hive kullanıcıları...
Bir süredir buralarda değildim, yaklaşık 6 ay oldu diyebilirim. Bildiğiniz gibi 6 Şubat'ta çok sevdiğim memleketim Türkiye büyük bir depremle derinden sarsıldı. Her ne kadar 6 ilimizi etkilemiş gibi görünse de emin olun 81 ilimiz bundan etkilendi. Nasıl olmasın ki, haberlerde sürekli felaket haberleri veriliyor, sokakta insanların konuştuğu tek şey haline geliyor, çocuklar bile oynadıkları oyunların merkezine depremi alıp iç dünyalarında etkilendiklerini ortaya koyuyorlardı.
Hal böyle olunca elbette bu acı olay ruhumuzda yıllarca silinmeyecek derin bir yara bıraktı. Binlerce insanımızı kaybettik, yaralı kurtulanlar hayata eksik de olsa devam etmeye çalıştı, masum hayvanlar enkaz altında kurtarılmayı bekledi ve daha birçok acı şey...
Tabii ki bu felaketin ardından insanlar olabildiğince birlik olmaya ve ihtiyaç sahiplerine el uzatmaya çalıştı. Hem ülkemizden hem de yurtdışından birçok ülkeden yardımlar geldi. Bu olayın belki de tek iyi yanı, insanlığın henüz ölmediğini göstermesidir. Çünkü sizi tanımayan, kültürünüze, dininize, dilinize, ırkınıza bakmadan size yardım eden insanların olduğunu görmek, bu koca dünyada yalnız bırakılmadığınızı görmek, hayatınıza devam etmek için size umut veriyor.
Ben de depremi yaşayanlardan biri olarak fazlasıyla etkilendim diyebilirim. Kısaca kendi tecrübelerimden bahsetmek istiyorum burada da çünkü ileriye dönük yaşamımda unutmak istemeyeceğim şeylerin başında geliyor.
Depremin olacağı gün memleketimden Şanlıurfa'ya gelmiştim aslında daha bir gün bile geçmemişti. Okullar açılacağı için dönmüştüm, görev yerim orası olduğu için. Gece twitter'dan bir tweetle aslında çok mutlu olmuştum mesaj da ''Yarın Şanlıurfa, Malatya, Diyarbakır ve çevre illerdeki kar yağışından dolayı okullar bir gün süreyle tatil edilmiştir.'' , diyordu . Açıkçası tatil olması işime gelirdi çünkü o gün 17 saatlik otobüs yolculuğundan dolayı çok da dinlenmiş bir şekilde okula gidemeyecektim. Yarın da okullar olmayacağı için kendi kendime o gece geç yatabilirim nasılsa yarın geç uyanırım diye plan yaptım. Ki ilkindi vakti de arkadaşlarımla uzun süre görüşmediğim için kahve içme planı yapmıştım ,onlara bizim oradan getirdiğim yöresel tekerlek ekmeğinden getirmiştim onu verecektim. Bundan dolayı saat gece 3.45 'e kadar uyanık kaldım sevgilim @incublus ile telefonda vakit geçirdim. Sonrasında uykuya daldığımı hatırlıyorum ama çok geçmeden binanın dış kapısının gürültülü bir şekilde sallandığını duyarak uyandım . Ama başta tabi ki deprem olduğunu anlayamadım. Her zamanki gibi birinin anahtarını unuttuğunu kapıyı zorladığını düşündüm. Ama ses bir türlü durmadı ve giderek şiddetini artırıp artık yatağım sallanmaya başladığında deprem olduğunu anlamıştım. Deprem olduğunu anlar anlamaz hemen komidinin üstünde duran telefonumu kaptığım gibi mutfakta bulunan masamın kenarına çök kapan pozisyonu aldım nedense hep aklımda deprem olursa ne yaparım diye bir planda o masanın yanına çömelme düşüncesi vardı. Ama tabi her şey düşündüğümüz gibi ilerlemiyor. Hayatımda hiç deprem yaşamamış biri olarak diyebilirim ki hayatınızda duyduğunuz en kötü sesi duyuyorsunuz, binadan gelen o korkunç ses kulaklarınızı tıkamak isteyeceğiniz türden her yeri kaplayan bir sesti. Sanki evin içinde iş makinaları girmiş ve evi aynı anda sallıyorlardı.
Mutfak dolaplarının kapakları açılıp kapanıyor, bardaklar tabaklar deli gibi sallanıyor, odanın bir köşesinde olan kocaman buzdolabı odanın ortasına kadar gelmişti. O anlarda deli gibi korkmuştum sürekli dua edip bitmesini istiyordum aynı zamanda da hala rüyada mıyım, kıyamet mi kopuyor gibi düşünceler halindeydim .O şekilde yaklaşık 30 saniye kadar geçirdiğimi düşünüyorum ama inanın çok uzun gelmişti, artık depremin durmayacağına olan inancım artınca telefonumu aldığım gibi kapıya yönelmiştim , nasıl aklıma geldiyse evin anahtarını da alarak kapıyı kapatıp hızlıca binadan ayrıldım zaten giriş katta olduğum için çıkmamın mantıklı olduğunu düşünmüştüm. Ben evden ayrılırken yavaşlayan deprem dışarı çıktığım anda aynı şiddetine devam etmiş daha da artarak başlamıştı tekrar.
Kapıya çıktığımda insanların çığlıklarıyla karşılaştım karşı komşum olan kadın çocukları yanında şoka girmiş halde çığlık atıyordu daha çok sonradan öğrendim ki kendisi sinir hastasıymış ve ilaç kullanıyormuş. Kendi derdimi unutup kadını sakinleştirmeye ve binanın altından onları güvenli bir yere götürmeye çalıştım çünkü bina yıkılsa altında kalacaklardı o şokla onlar da ne yapacağını bilmez haldeydi.
Onları oradan aldıktan sonra güvenli bir yere bıraktım zaten eşi de diğer çocuğu çıkarmış yanlarına gelmişti. Herkes ne yapacağını bilmez halde oradan oraya koşturuyor , çığlıklar atıp sağa sola gidiyorlardı. Bir de o gece bitmez bilmez bir yağmur vardı ama insanlar ben de dahil korkuyla kendimizi dışarı atarken sıkı giyinmek aklımıza dahi gelmemişti ki benim ayağımda kış günü olmasına rağmen çorap bile yoktu düşünün öyle bir can korkusu , kendime üzülürken bir adamın kucağında bebeği ayağında hiçbir şey yokken yerdeki soğuk yağmur sularına basarak koştuğunu görünce ayağımdaki terliğe şükrettim.
Arabası olanlar bir şekilde arabasına binerken diğer insanlar sığınacak yer aramaya başladılar , ben de ne yapacağımı düşünürken 5. katta oturan komşularımı gördüm çocuklarını da almış arabaya biniyorlardı. Daha önceden onlarla iletişimim olduğu için onlara arabalarında yer olup olmadığını sordum açıkçası biraz da çekimserdim . Ama onlar o kadar iyi niyetliydiler ki benden özür dileyerek kendi dertlerine düşüp beni görmediklerini söylediler. Ben de tabi ki bunun normal olduğunu söyleyerek teşekkür ettim.
Onların arabasıyla güvenli bir bölgeye gitmeye çalıştık , çalıştık diyorum gerçekten de öyle oldu. Çünkü trafik felaket kötü bir haldeydi bütün arabalar birbirine girmiş halde , polisler müdahale etmeye çalışıyor, o sırada barajın çatladığı haberi yayıldı ki yalan habermiş sonradan öğrendik. Yalan da olsa insanlar daha da panik hale geldiler ve olabildiğince yüksek yerlere çıkmaya başladılar. Biz de komşumun arabasıyla onların Halfeti'de olan köylerine gitmek için yola koyulduk. Yol boyunca artçı sarsıntılar devam edip arabayı salladı bu yüzden bir an olsun korkumuz dinmedi. Neyse bir şekilde köye vardığımızda oradaki insanlar bizi karşıladı çorapsız olduğumu görüp çorap vs verdiler biraz da olsa ateşin başında ısındım o gece.
Sabaha kadar kimse uyumadı bütün köy halkı genci yaşlısı adeta nöbet tuttu. Ben de bu sırada aileme ve sevgilime iyi olduğumu söyleyen mesajlar ve aramalar yaptım. Ne kadar söylesem de akıllarının bende olduğunu biliyordum. Ama yapacak da bir şey yoktu maalesef. Bir şekilde sabah ettik orada, evin sahipleri kahvaltı hazırlamıştı ama kimsenin yiyecek hali yoktu ama bir şekilde az da olsa kendimizi zorlayarak yedik. O arada komşumun iş arkadaşından haber almaya çalışıyorduk o da bizim gibi öğretmendi ve 2 çocuğu vardı. Duyduğumuza gör 5 katlı evleri yıkılmış onlar da enkaz altındalardı. Öğlen saatlerinde öğrendik çocuklarıyla beraber sarılmış halde ölmüşlerdi. Bu haber bütün evi yasa boğmuştu adeta. Onların ruhu için dua etmekten başka bir şey gelmedi maalesef elimizden.
Bir şekilde dinlenmek için eve geçtik ama felaket devam ediyordu. Tekrar öğle 13.30 gibi aynı şiddette ev sallanmaya başlayınca bu felaketin asla bitmeyeceğine olan inancımız oluştu. Çünkü bir türlü bitmiyordu ve biz ne yapacağımızı bilmiyorduk. Tekrar evlerden korkuyla kaçtıktan sonra başka bir evde kalmak için yan köye geçtik. Komşumun ablasının evinde kalmaya karar verdik. Çünkü o ev tek katlı ve bir şey olma ihtimalinde kaçma imkanı rahattı.
Orada bir gece kaldık , sağ olsunlar hepsi o kadar misafirperver insanlardı ki bir an olsun yabancı hissettirmediler. O gecenin sabahında artık okuldaki iş arkadaşlarımın yanına geçmek için tekrar şehre inmeye karar verdim. Komşum da evde hasar var mı bakmak için eve geçmeyi düşünüyordu. Ben de onlarla beraber kendi evime korkarak da olsa girip banka kartımı ve üç-beş kıyafetimi poşete koyup hızlıca evden çıktım. Çünkü evin duvarlarındaki çatlaklar korkutuyordu beni.
Tam evden çıkarken arkadaşımın aramasıyla Ankara'ya geçeceklerini benim de onlarla gidip oradan kendi memleketime geçebileceğimi söyleyen bir arama aldım . Tabi ki bu haberle çok sevindim çünkü artık bilinmezlikten çıkıp memleketime gidip aileme kavuşmak istiyordum. Hemen aldığım poşetle beraber onların yanına gitmeye koyuldum gitmeden de komşumla vedalaşıp memleketimden getirdiğim ekmeği evden alıp onlara verdim . Aslında o ekmeği arkadaşıma almıştım ama deprem araya girince ona nasip olmadı işte kader diye buna diyoruz sanırım. Onlarla vedalaştıktan sonra arkadaşımın yanına gittim ve Ankara 'ya gitmek için yola koyulduk ama o kadar zorlu bir yoldu ki Nurdağı denilen bir yerde yol göçtüğü için aynı yerde 6 saat boyunca ekiplerin açmasını bekledik.
Bu sırada araba sürekli dur kalk yaptığı için gaza boğuldu ve bozulma tehlikesi yaşadık. Arabanın kliması bozukmuş meğer arkadaş da bilmiyormuş yol boyunca bu kez de soğuktan ölmemek için dua ederek geçirdik. Yol da giderken ani bastıran kar yağışısından dolayı mola vermek zorunda kaldık. Daha sıkıntılı bir yolculuk geçirdiğimi düşünmüyorum o güne kadar . Ama neyse ki bir şekilde Ankara'ya vardık ve ben de memleketime gidecek otobüs için bileti bulup kendimi koltuğa atar atmaz uykuya daldım. O kadar yorgundum ki yol boyunca full uyumuşum. Uyandığımda memleketimde olduğumu görünce göz yaşlarımı tutamadım çünkü bir ara cidden öleceğime olan inancım yüksekti @incublus bu düşünce yüzünden bana baya kızıyordu ondan yine özür diliyorum buradan :)
Evime geldiğimde aileme sıkıca sarılıp bir kez daha şükrettim onları görebildiğim için , insan yaşarken sevdiklerinin değerini bilemiyor maalesef.
İşte benim deprem ve sonrasında yaşadıklarımın kısaca özeti diyebilirim , uzun uzun anlatsam en az 5 post yeter lol . O anlara dair fotoğraf çekemediğim için özür dilerim , açıkçası zor zamanlardı ve aklıma bile gelmedi bu.
Buraya tekrar gelmem bu kadar uzun sürmeli miydi bilmiyorum ama hala geceleri ev sallanır gibi hissetmem psikolojimin yerine gelmesinin tam olarak yıllar alacağını da gösteriyor aslında . Tabi bu süreç boyunca bir sürü şey yaşadım ama artık önüme bakıp sadece güzel olan şeyleri paylaşacağım burada. Tekrar Hive ailesine de dönmüş olduğumdan da , içimi dökerek rahatladığımdan da memnunum. Umarım eskisinden daha iyi olarak devam ederim hem hayatıma hem Hive'a.
Şimdilik kendinize iyi bakın, unutmayın sizden daha önemli olan bir şey yok MUTLU OLUN!
