---

Hello everyone!!!

I hope you are well or trying to be well. I'm kind of fine. Let's say I'm trying to be fine even though the news is not that good. Today we will go to a different place from the "From All Over Türkiye ’ series. We are going to a hospital together. After all, where I go, you go, right?

---

I had been waiting for this appointment for about 2 months. In fact, although it may seem like a short time for some, for me it never ended. These two months were very long, longer than I thought, at least. Now, while writing this blog I am not sure whether it is better to learn some things and get ahead of it or to continue your life without knowing it at all.

---

As usual, it took about 1 hour to get from Silivri to Avcılar. The weather was rainy, even it was snowing from time to time. Last year it snowed very lightly and I was sad about it. I couldn't get enough of snow again, but walking while it was snowing calmed me down. It made me feel a little better.

---

On my first bus, the double-decker 76D, I finally mustered up the courage to go up to the second floor. I wish I could have sat at the front, but unfortunately it was full. That's why I can say that I only went upstairs.

---

At the end of my journey, I met my last vehicle. I had to take the tram and go 3 stops but what did I do? I walked this route because I like cold weather. I don't regret it. It was a great walk to clear my head. I didn't look at my phone during this process. I tried to get out of the bubble around me a little bit.

---

---

---

Now that I know this hospital like the back of my hand, it didn't take long for me to find the building where my appointment was, but I can't say the same for my waiting time inside. I waited and waited.

---

It was like the door came at me. And it slammed in my face. And it kind of did. There were some things that weren't taken seriously, but that's okay. I'm fine. I'll be fine.

---

On the way back, I took a photo of myself, which I thought was cute. I also wanted to show it to you, after all, I promised it in yesterday's blog. I realised that when it is handmade, it has a different beauty.

Anyway, I didn't mention the name of the hospital until now, of course, I realised it now and I am too lazy to skim the whole blog. The name of the hospital is Istanbul University Hospital Çapa campus. This part is around Fındıkzade. As you know, it is quite far away from me. It is actually nice to walk around these parts once in a while.

I hope it won't be on your way, but I wanted you to know the transport facilities and quality of this hospital. Please note that the doctors are among the few and good ones in Türkiye. See you later. Take care of yourself, stay with health and love and please remember that;

You are the only one of you.

Herkese merhabaaa!!!

Umarım iyisinizdir ya da iyi olmaya çalışıyorsunuzdur. Ben iyi gibiyim. Haberler o kadar da iyi olmasa da iyi olmaya çalışıyorum diyelim. Bugün sizinle "Türkiye'nin Dört Bir Yanından" serisinden farklı bir yere gideceğiz. Bir hastaneye gidiyoruz birlikte. Sonuçta ben nereye siz oraya değil mi?

---

Bu randevu için yaklaşık 2 aydır bekliyordum. Aslında bazıları için kısa bir süre gibi olsa da benim için bir türlü bitmek bilmedi. Bu iki ay çok uzundu, düşündüğümden daha uzun en azından. Şimdi ise bu yazıyı yazarken bazı şeyleri öğrenip önüne geçmek mi daha iyi yoksa hiç bilmeden hayatına devam etmek mi daha iyi emin değilim.

---

Silivri'den Avcılara gelmek her zamanki gibi 1 saat kadar sürdü. Hava yağmurluydu, hatta ara sıra kar yağıyordu. Geçen yıl kar çok az yağmıştı ve üzülmüştüm bu duruma. Yine kara doyamadım ama kar yağarken yürümek beni sakinleştirdi. Biraz daha iyi hissetmemi sağladı.

---

İlk otobüsüm olan iki katlı 76D'de sonunda cesaretimi toplayıp ikinci katına çıkabildim. Keşke en öne de oturabilseydim fakat ne yazık ki doluydu. Bu yüzden sadece yukarı çıktığımla kaldım desem yeridir.

---

Yolculuğumun sonunda ise sonuncu aracımla karşılaştım. Tramvaya binip 3 durak gitmem gerekiyordu fakat ben ne yaptım? Soğuk havayı sevdiğim için bu mesafeyi yürüdüm. Pişman değilim. Kafamı dağıtmak için harika bir yürüyüş oldu. Bu süreç içerisinde telefonuma bakmadım. Biraz çevremdeki balonun dışarısına çıkmaya çalıştım.

---

---

---

Artık bu hastaneyi avcumun içi gibi bildiğimden dolayı randevumun olduğu binayı bulmam uzun sürmedi ama içerideki bekleme sürem için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Bekledikçe bekledim.

---

Sanki kapı üzerime geldi. Kapandı suratıma da. Öyle de oldu biraz. Ciddiye alınmayan şeyler de yaşandı ama olsun. Ben iyiyim. İyi olacağım.

---

Dönüş yolunda tatlı olduğunu düşündüğüm bir fotoğrafımı da çektim. Hem size de göstermek istedim, sonuçta dünkü yazımda sözünü de verdim. El emeği olunca ayrı bir güzelliği oluyormuş onu anladım.

Neyse, şu zamana kadar hastanenin adını söylemedim elbette şimdi onu fark ettim ve yazının tamamını gözden geçiremeyecek kadar da tembelim. Hastanenin adı İstanbul Üniversite Hastanesi Çapa yerleşkesi. Bu kısım Fındıkzade civarlarında. Bana oldukça uzak bildiğiniz gibi. Arada bir bu taraflarda gezmek de güzel oluyor aslında.

Umarım sizin yolunuz düşmez ama bu hastanenin ulaşım imkânlarını ve kalitesini bilin istedim. Doktorlarının Türkiye'nin sayılı, iyi olanlarından olduğunu unutmayın lütfen. Sonra görüşmek üzere. Kendinize dikkat edin, sağlık ve sevgiyle kalın ve lütfen unutmayın ki;

Bu dünyada sizden başka bir tane daha yok.