Hello friends. Today we placed my brother's daughter in the university dormitory. My nephew was very excited, his mother was very emotional. I remembered my own university years.
My brother's daughter is starting her university education this year. It will be the first time he will be away from his family. He's 18 years old, trying to convince himself and us that he's grown up. But when we go to our house and he is left alone in the room, he will understand: he is still small, but he will start to grow here. Maturation will come with experience, not with age. For now, he is very happy to live apart from his family. He thinks he will be freer.
He will study in Kütahya. In fact, he really wanted to study in Antalya. But he couldn't win Antalya. I was happy for him. He would have a more comfortable school term with me. But he wouldn't be able to learn life with me either. My nephew sees me as a role model. But he doesn't look anything like me. He is very lazy, fearful and does not take risks. But he wants everything. I hope life will be generous to him as he wishes.
I made a bet with my nephew. I said you will cry the first night in the dormitory. But he said he couldn't have it. I have made this bet dozens of times and won. Every girl cries in the dormitory in the first week. You miss your home, your bed, your bathroom, your mother's dinner, and even your sibling fights.
The new dormitories are very nice. The rooms are clean and spacious. My dormitory was also beautiful and clean.
But I didn't like staying in the dormitory very much. You don't have your own living space and time. You get sleepy and the other one wants to turn on the light and study. You study and the last sound in the corridor is music. The food is usually very bad. But evening conversation with your roommates is very nice. Your roommate becomes your best friend.
While visiting the dorm room today, I remembered my youth, my craziness, my stupidity and many other things. School time was good times. I wish I had always remained a student. Thank you very much for reading.
Yeğenim üniversite yurdunda kalmaya başladı. Yeni okul, yeni hayat..
Merhaba arkadaşlar. Bugün abimin kızını üniversite yurduna yerleştirdik. Yeğenim çok heyecanlı, annesi çok duygusaldı. Ben ise kendi üniversite yıllarımı hatırladım.
Abimin kızı bu sene üniversitesinde eğitime başlıyor. İlk defa ailesinden uzakta kalacak. 18 yaşında, kendini ve bizi büyüdüğüne ikna etmeye çalışıyor. Ama biz evimize gidince oda da tek başına kaldığında anlayacak: daha çok küçük ama burada büyümeye başlayacak. Olgunlaşma yaşla değil tecrübe ile olacak. Ailesinden ayrı yaşayacağı için şimdilik çok mutlu. Daha özgür olacağını düşünüyor.
Kütahya da okuyacak. Aslında Antalya da okumayı çok istiyordu. Ama Antalya'yı kazanamadı. Ben kendisi adına sevindim. Benim yanımda daha rahat bir okul dönemi yaşayacaktı. Ama benim yanımda da hayatı ögrenemeyecekti. Yeğenim beni rol model olarak görüyor. Ama bana hiç benzemiyor. Çok tembel, korkark ve risk almıyor. Ama her şeyi istiyor. Hayat umarım ona istediği gibi cömert olur.
Yeğenimle iddiaya girdik. Yurtta ilk gece ağlarsın dedim. Ama o alamayacağını söyledi. Ben bu iddiaya onlarca kez girdim ve kazandım. Yurtda her kız ilk hafta ağlar 😀Evini, yatağını, banyonu, anne yemeğini ve hatta kardeş kavgasını bile özlersin.
Yeni yurtlar çok güzel. Odalar temiz ve geniş. Benim de yurdum güzel ve temizdi.
Ama yurtda kalmayı çok sevmezdim. Kendine ait yaşam alanın ve zamanın yok. Uykun gelir diğeri ışığı açıp ders çalışmak ister. Ders çalışırsın koridorda son ses müzik sesleri olur. Yemekleri genellikle çok kötüdür. Ama oda arkadaşlarınla akşam muhabbeti çok güzeldir. Oda arkadaşın senin en yakın arkadaşın olur.
Bugün yurt odasını gezerken gençliğim, çılgınlıklarım, aptallıklarım ve daha birçok seyi hatırladım. Okul zamanı güzel zamanlardı. Keşke hep öğrenci kalsaydım diye düşündüm. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.
