Selam arkadaşlar.Yedi gün boyunca devam edecek olan etkinliğimizde beşinci günde yine sizlerleyiz. Ve bu günün konusu: Güzel bir günümüzü paylaşmak.
I think it's a difficult subject. It's a beautiful day... After a while, you start to think that every moment you live is beautiful. Of course, I also have an interesting habit of forgetting bad moments. I want to share with you one of my days at the University. I was in second grade. My roommate was diagnosed with cancer. He had started chemotherapy. Her hair was falling out in handfuls every day. We were secretly trying to collect her hair before she woke up. Actually, he took a break from school, but he came to Ankara to get some morale. It was a bad time for all of us. But they were very hopeful and brave times for our age.
Zor bir konu bence. Güzel bir gün.. Belli bir zaman sonra aslında yaşadığınız her anın güzel olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. Tabi bende ilginç bir şekilde kötü anları unutmak gibi bir alışkanlık da var. Ben size Üniversite ki bir günümü paylaşmak istiyorum. İkinci sınıfdaydım. Ev arkadaşıma kanser teşhisi konmuştu. Kemoterapiye başlamıştı. Her gün saçları avuç avuç dökülüyordu. O uyanmadan saçlarını gizlice toplamaya çalışıyorduk. Aslında okula ara vermişti ama biraz moral olsun diye Ankara'ya gelmisti. Hepimiz için kötü dönemdi. Ama çok umutlu ve yaşımıza göre cesur zamanlardı.
We promised that we would have fun like it was our last day. We got scholarship money. We bought ourselves black leather jackets that day. We walked every inch of Kızılay. We shaved my friend's hair and bought her a wig. We drank tea and chatted at our usual place Ezgi tea house. We went to Gazi University Vocational Education Faculty. This faculty was a diverse faculty with very interesting departments and students. I still don't know if it's different. They often had departments such as painting and fine arts. I think the faculty I went to the least during my school years was my own faculty. We met with friends. There I met my first love in college. We walked with them to Kızılay, chatting and singing.
O gün son günümüz gibi eğleneceğimize söz vermiştik. Bize burs parası yattı. O gün Kendimize siyah deri montlar aldık. Kızılay'ı karış karış gezdik. Arkadaşımın saçlarını kazıttık ve ona peruk aldık. Her zaman ki mekanımız Ezgi çay evinde çay içtik sohbet ettik. Gazi Üniversitesi Mesleki Eğitim Fakültesine gittik. Bu fakülte çok ilginç bölümlere ve öğrencilere sahip farklı bir fakülteydi. Hala farklı mı bilmiyorum. Genellikle resim ve güzel sanatlar gibi bölümleri vardı. Sanırım okul yıllarım da en az gittiğim fakülte kendi fakültemdi. 🥰Arkadaşlarla buluştuk. Orada üniversitede ki ilk aşkımla tanıştım. Onlarla beraber Kızılay'a kadar sohbet ederek ve şarkılar söyleyerek yürüdük.
There used to be a SSK office building in Sakarya. It was a multi-storey place with dozens of bars on each floor. On the top floor there were usually rake bars. We danced non-stop until the bar closed. At that time, our student house was at the College. We walked home. And we continued the fun and conversation at home. We promised each other that no one would sleep until the sun came up that night. We all watched the sunrise together. After all, the sun had risen again. And we had fun that day like it was our last day. I always remember that day in my bad times and in Teoman's "daisy" song.
Sakaryada SSK işhanı vardı eskiden. Çok katlı ve her katında onlarca bar olan bir yerdi. En üst katta genellikle rak barlar vardı. Bar kapanana kadar durmadan dans ettik. O zaman öğrenci evimiz Kolejdeydi. Eve kadar yürüdük. Ve eglence ve sohbete evde devam ettik. O gece güneş doğana kadar kimse uyumayacak diye birbirimize söz verdik. Hep beraber güneşin doğuşunu izledik. İşte her şeye rağmen güneş yeniden doğmuştu. Ve o gün son günümüz gibi eğlendik. Kötü dönemlerim de ve Teoman'ın "papatya" şarkısın da hep o günü hatırlarım.
Thank you very much for reading. See you tomorrow on a different question.
Okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Yarın farklı bir soruda görüşmek üzere.
