TR
Yeşillikler arasından dereler akıyor, kuşlar ve kelebekler uçuşuyordu. Geyikler, kuzular, atlar, inekler ve daha birçok hayvan dereden su içiyorlardı. Hemen ileride, derenin karşı tarafında dalları göklere kadar uzanan kocaman ağaçlar vardı.
Bu güzellikleri seyrederken, uzaklardan " Oğlum kahvaltı hazır, haydi sofraya gel" diyen annemin sesini duyunca arkamı döndüm. Annem iki katlı çok güzel ahşaptan yapılma bir evin penceresinden bana sesleniyordu. Üzerimdeki şaşkınlığı attıktan sonra " Tamam geliyorum Anneciğim." diye koşarak evimize gittim. Bizim böyle bir evimiz hiç olmamıştı. İçerisine girdiğimde Annem, Babam ve kardeşlerim sofrada beni bekliyorlardı.
Hepimiz bir sofra etrafında oturduk. Sofra o kadar zengindi ki gözlerime inanamıyordum. Tam bizleri bir araya toplayan sofranın etrafında kahvaltımıza başlayacakken bir anda büyük bir patlama sesi ile o güzel rüyadan uyandım.
Annem beni uyutmak için masallar anlatıyordu, o esnada uyuyakalmış ve masal diyarına doğru yola çıkmıştım. Her şey masallardaki gibi olsaydı ne güzel olurdu. Hayata dair hayallerimi ve rüyalarımı yarım bırakan o ses, ben doğdum doğalı hiç susmamıştı.
Her yer toz duman, annem, babam ve kardeşlerimi göremiyorum, korkudan şoka girdim. Korkak ve ürkek gözlerle, zifiri karanlıkta çığlıklar içerisinde olduğum yere kapaklanıp kaldım. Korku içerisinde, tiir tiir titreyerek dua ediyorum. Nedenini bilmiyorum ama üzerimize bomba yağdırıyorlardı ama ben henüz 7 yaşında bir çocuğum. Kulaklarımı sıkıca kapatıp tekrar uyumak istiyorum, ailemle kahvaltı masasındaydık.
Ben uyumaya çalışırken tanımadığım bir el, beni sıkıca tuttu ve götürmeye başladı. O esnada gözlerimi açtım. Beni alan sağlık görevlileriydi. Siren sesleri,bağırışlar arasında, benim etrafta annem, babam ve kardeşlerimi arıyordum. Onları göremiyordum, halbuki saatler önce beraberdik.
Beni hastaneye getirdiklerinde, her yerde hüzün, her yerde yaralılar vardı. Hala titriyordum, korkudan gözlerim kapanmıyordu. Bana " Evladım korkma, geçti iyi misin? " diyen amcalar, ablalar vardı. Sadece " iyiyim, benim Annem, Babam nerede? " diye sorabildim. Oradaki amca bana "Ahh canım evladım " diyerek öyle candan ve samimi olarak sarıldı ki bana, o an olanları anlamıştım ve onunla birlikte öyle bir ağladım ki, tarifi imkansızdı. O zamandan beri ben hiç büyüyemedim. Çünkü hem yetim. hem öksüz, hem de kimsesiz kalmıştım. İsyan etmiyorum, çünkü aileme cennete bir gün kavuşacağımı biliyorum. Şuan yaşım epey ilerlemiş olsada ben hep 7 yaşında büyüyemeyen bir çocuğum ailenize benim için sarılır mısınız?
Farkına varamadığımız şeyler, bazı insanların düşleri veya hayalleri olabilir. 🖤 Vicdanınızı ve merhametinizi kaybederseniz, insanlığınızı kaybedersiniz. 🖤
Hoşcakalın.
EN
Streams were flowing through the greenery, and birds and butterflies were flying. Deers, lambs, horses, cows and many other animals were drinking water from the stream. Just ahead, on the opposite side of the stream, there were huge trees with branches reaching up to the sky.
While I was watching these beauties, I turned around when I heard my mother's voice from far away saying, "Son, breakfast is ready, come on to the table." My mother was calling me from the window of a beautiful two-storey wooden house. After I got over my surprise, I said, "Okay, I'm coming, Mommy." I ran to our house. We have never had a house like this. When I entered, my mother, father and siblings were waiting for me at the table.
We all sat around a table. The table was so rich that I couldn't believe my eyes. Just as we were about to start our breakfast around the table that gathered us together, I suddenly woke up from that beautiful dream with a loud explosion.
My mother was telling me stories to put me to sleep, and at that moment I fell asleep and set off towards the fairy tale land. How nice it would be if everything were like in fairy tales. That voice that left my dreams and dreams about life unfinished had never been silent since I was born.
There was dust and smoke everywhere, I couldn't see my mother, father and siblings, I was in shock with fear. I was stuck where I was, with cowardly and timid eyes, screaming in the pitch darkness. I pray in fear and trembling. I don't know why, but they were dropping bombs on us, but I am only a 7-year-old child. I want to cover my ears tightly and sleep again. I was at the breakfast table with my family.
While I was trying to sleep, an unfamiliar hand held me tightly and started to take me away. At that moment I opened my eyes. It was the paramedics who took me. Amid the sirens and shouts, I was looking around for my mother, father and siblings. I couldn't see them, yet we were together hours ago.
When they brought me to the hospital, there was sadness everywhere and injured people everywhere. I was still shaking, my eyes couldn't close because of fear. There were uncles and sisters who said to me, "Son, don't be afraid, it's over, are you okay?" I could only ask, "I'm fine, where is my Mom and Dad?" The uncle there hugged me so warmly and sincerely, saying "Ahh, my dear child" that I understood what had happened at that moment and I cried so hard with him that it was impossible to describe. I haven't grown at all since then. Because I'm an orphan. I was both orphaned and lonely. I do not rebel, because I know that one day I will reunite with my family in heaven. Even though I am quite old now, I am always a 7-year-old child who cannot grow up. Will you hug your family for me?
The things we fail to realize may be some people's dreams or dreams. 🖤 If you lose your conscience and compassion, you lose your humanity. 🖤
Goodbye.
